کامگار شدن
لغت‌نامه دهخدا
کامگار شدن . [ ش ُ دَ ] (مص مرکب ) پیروزی یافتن .به مقصود و آرزو رسیدن . نایل آمدن . کامیاب و مقضی المرام گشتن . غلبه یافتن . چیره شدن بر کسی :
بر آن لشکر آنگه شود کامگار
که بگشایداز بند اسفندیار.
شوی بر تن خویش بر کامگار
دلت شاد گردد چو خرم بهار.
فریدون چو شد بر جهان کامگار
ندانست جز خویشتن شهریار.
ببخشد گنه چون شود کامگار
نباشد سرش تیز و نابردبار.
رنج نادیده کامگار شدند
هر یکی بر یکی به نیک اختر.
چو بر دشمنان شاه شد کامگار
شد از فرخی کار اوچون نگار.
فرق ترا درخورد، افسر سلطانیت
گرچه بدین مرتبه ، غیر تو شد کامگار.
و رجوع به کامگار وکامگار گشتن شود.
بر آن لشکر آنگه شود کامگار
که بگشایداز بند اسفندیار.
فردوسی .
شوی بر تن خویش بر کامگار
دلت شاد گردد چو خرم بهار.
فردوسی .
فریدون چو شد بر جهان کامگار
ندانست جز خویشتن شهریار.
فردوسی .
ببخشد گنه چون شود کامگار
نباشد سرش تیز و نابردبار.
فردوسی .
رنج نادیده کامگار شدند
هر یکی بر یکی به نیک اختر.
فرخی .
چو بر دشمنان شاه شد کامگار
شد از فرخی کار اوچون نگار.
نظامی (از آنندراج ).
فرق ترا درخورد، افسر سلطانیت
گرچه بدین مرتبه ، غیر تو شد کامگار.
خاقانی .
و رجوع به کامگار وکامگار گشتن شود.
