کباده
لغتنامه دهخدا
کباده . [ ک َ دَ / دِ ] (اِ) آلتی است آهنین که حلقه هایی مانند زنگ دارد و در زورخانه با آن ورزش کنند. (حاشیه ٔبرهان چ معین ) :
به کباده چو بری دست تو ای رشک ملک
چون کباده ست به خمیازه کشی کار فلک .
تیر فلک در هوای آتش طبعت
پر بفکنده ست همچو تیر کباده .
سختی رسد زد هر به سستی فتاده را
زنجیر آهنی به سر افتد کباده را.
چاک چاک کباده ٔ مردان
زور سنگ و مخیرگردان .
رجوع به کباده شود.
به کباده چو بری دست تو ای رشک ملک
چون کباده ست به خمیازه کشی کار فلک .
میرنجات (از آنندراج ).
تیر فلک در هوای آتش طبعت
پر بفکنده ست همچو تیر کباده .
کمال اسماعیل .
سختی رسد زد هر به سستی فتاده را
زنجیر آهنی به سر افتد کباده را.
ملاطغرا (از آنندراج ).
چاک چاک کباده ٔ مردان
زور سنگ و مخیرگردان .
اوحدی .
رجوع به کباده شود.