کتگر

کتگر. [ ک َ گ َ ] (ص مرکب ) بمعنی کتکار است که درودگر باشد. (برهان ). کتگار. درودگر. (فرهنگ جهانگیری ) (ناظم الاطباء). نجار. (ناظم الاطباء) :
ز هر جانور پیکر بیکران
ز ایوان درآویخته کتگران .

اسدی (از فرهنگ جهانگیری ).

رجوع به کتگار و کتکار و درودگر شود.