کت و کول
لغت‌نامه دهخدا
کت و کول . [ ک َ ت ُ ] (اِ مرکب ، از اتباع ) کفت و کول . دوش . (یادداشت مؤلف ). رجوع به کول و رجوع به کت شود.
- به کت و کول هم جستن یا به کت و کول هم پریدن ؛ از سر و کول هم بالا رفتن .
- به کت و کول هم زدن ؛ به شوخی و مزاح بسر و روی یکدیگر زدن .
- به کت و کول هم جستن یا به کت و کول هم پریدن ؛ از سر و کول هم بالا رفتن .
- به کت و کول هم زدن ؛ به شوخی و مزاح بسر و روی یکدیگر زدن .
