کر

کر. [ ک َرر ] (ع مص ) حمله کردن بر کسی و میل نمودن بدو. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). میل نمودن و حمله کردن . یقال : انهزم عنه ثم کر علیه . کُرور. تَکرار. (اقرب الموارد). || برگردیدن سوار از میدان جنگ جهت جولان و دوباره بازگشتن برای نبرد. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). منه یقال : الجواد یصلح للکر و الفر. (اقرب الموارد). || بازگردیدن . || بازگردانیدن ، لازم و متعدی است . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). کُرور. (اقرب الموارد). || بازگشتن روز و شب یکی پس از دیگری . (از اقرب الموارد). و رجوع به کَرّ در مادّه ٔ بعد شود. || مهربانی کردن . (منتهی الارب ). و رجوع به کُرور، کَریر و تَکرار شود.