کشورگیر
لغت‌نامه دهخدا
کشورگیر. [ ک ِش ْ وَ ] (نف مرکب ) گیرنده ٔ کشور. کشورستان . فاتح کشور. مملکت گیر. کشورگشای :
میر احمد محمد شاه سپه پناه
آن شهریار کشورگیر جهان ستان .
ملک شیردلی خسرو شمشیرزنی
شاه لشکرشکنی پادشه کشورگیر.
به سر کلک وی آراست ملک
خسرو شرق و شه کشورگیر.
این چه دعوی شگرف است بگوی ای خر پیر
که منم شاعر لشکرشکن کشورگیر.
از رای منیر کشورگیر که منبع افاضت اجرام آسمان و مرجع افادت آثار اختران است . (سندبادنامه ص 226).
شاه کرپ ارسلان کشورگیر
به ز الپ ارسلان بتاج و سریر.
میر احمد محمد شاه سپه پناه
آن شهریار کشورگیر جهان ستان .
فرخی .
ملک شیردلی خسرو شمشیرزنی
شاه لشکرشکنی پادشه کشورگیر.
معزی .
به سر کلک وی آراست ملک
خسرو شرق و شه کشورگیر.
سوزنی .
این چه دعوی شگرف است بگوی ای خر پیر
که منم شاعر لشکرشکن کشورگیر.
سوزنی .
از رای منیر کشورگیر که منبع افاضت اجرام آسمان و مرجع افادت آثار اختران است . (سندبادنامه ص 226).
شاه کرپ ارسلان کشورگیر
به ز الپ ارسلان بتاج و سریر.
نظامی .
