کفاندن

کفاندن . [ ک َ دَ ] (مص ) کفانیدن . (فرهنگ فارسی معین ). ترکاندن . (یادداشت مؤلف ) :
هیبتش الماس سخت را بکفاند
چون بکفاند دو چشم مار زمرد.

منوچهری (دیوان ص 18).

بدخواه جاهت ار همه تن دل شود چو نار
از سهم و بیم تو بکفاند چو نار دل .

سوزنی .

|| پاشیدن . افشاندن . از هم باز کردن :
به باد هنر گل کفانم بر اوی
ز ابر سخن در فشانم بر اوی .

(گرشاسب نامه چ یغمایی ص 20).

گل کفاند به خار در میدان
در چکاند ز مشک بر کافور.

مسعودسعد (در وصف قلم ).

و رجوع به کفانیدن و کفیدن شود.