کنغالگی
لغت‌نامه دهخدا
کنغالگی . [ ک َ ل َ ] (حامص )فاحشگی . روسپی گری . (فرهنگ فارسی معین ) :
کنون کان ماه راایزد به من داد
نخواهم کو بود در ماه آباد
که آنجا پیر و برنا شادخوارند
همه کنغالگی را جان سپارند .
|| غلام بارگی و شاهدبازی . (فرهنگ رشیدی ). امردبازی و شاهدبازی . (انجمن آرا) (آنندراج ). کنغالگی به معنی خواستگاری غلط است . (فرهنگ رشیدی ) (از انجمن آراء) (از آنندراج ). و رجوع به کنغال و کنغاله و کیغال و کیغالگی شود. || جماشی . صفت کنغال . به پنهانی دوست را دیدن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
به کنغالگی رفته از پنجهیر
رمیده ازو مرغک گرمسیر.
رجوع به کنغال شود.
کنون کان ماه راایزد به من داد
نخواهم کو بود در ماه آباد
که آنجا پیر و برنا شادخوارند
همه کنغالگی را جان سپارند .
(ویس و رامین از فرهنگ فارسی معین ).
|| غلام بارگی و شاهدبازی . (فرهنگ رشیدی ). امردبازی و شاهدبازی . (انجمن آرا) (آنندراج ). کنغالگی به معنی خواستگاری غلط است . (فرهنگ رشیدی ) (از انجمن آراء) (از آنندراج ). و رجوع به کنغال و کنغاله و کیغال و کیغالگی شود. || جماشی . صفت کنغال . به پنهانی دوست را دیدن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
به کنغالگی رفته از پنجهیر
رمیده ازو مرغک گرمسیر.
ابوشکور (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
رجوع به کنغال شود.
