کها
لغت‌نامه دهخدا
کها. [ ک َ ] (ص ) خجل و شرمنده و منفعل . (فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ رشیدی ) (از برهان ). خجل و شرمنده . (آنندراج ) :
به دست خود که کند با خود این که من کردم
کهای توبه ام آخر ز احمقی تا کی ؟
چه نسبت است که من می کنم به روی و لبت
انار دانه گل سرخ و ارغوان یاقوت
کهای لعل تو باشد اگر زبهر ردیف
زمان زمان بنشانم یگان یگان یاقوت .
|| (اِ) خجالت و شرمندگی . (ناظم الاطباء).
به دست خود که کند با خود این که من کردم
کهای توبه ام آخر ز احمقی تا کی ؟
نزاری (از فرهنگ رشیدی ).
چه نسبت است که من می کنم به روی و لبت
انار دانه گل سرخ و ارغوان یاقوت
کهای لعل تو باشد اگر زبهر ردیف
زمان زمان بنشانم یگان یگان یاقوت .
نزاری (از آنندراج ).
|| (اِ) خجالت و شرمندگی . (ناظم الاطباء).
