کواء

کواء. [ ک َوْ وا ] (ع ص )مرد پلید نیک دشنام دهنده مردم را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). شتام . بدزبان . دارای زبان تلخ . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- ابوالکواء؛ کنیت عربان است . (منتهی الارب ). از کنیه های عرب . (از اقرب الموارد).
|| آنکه داغ زدن حرفه ٔ اوست . (از معجم متن اللغة). داغ نه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). داغ زن .