کوراغلی
لغت‌نامه دهخدا
کوراغلی . [ کُرْ اُ ] (اِ مرکب ) نام لحنی از الحان ترکان . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- کوراغلی خواندن ؛ در مقابل حقی سخنان بی اساس و غیرمنطقی گفتن . جوابهای بی سروته به تقاضای حقه ٔ کسی دادن . انکار وام خود کردن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
|| قطعه ای است ضربی که سابقاً در مقدمه ٔ ماهور نواخته می شد. (فرهنگ فارسی معین ذیل کراوغلی ).
- کوراغلی خواندن ؛ در مقابل حقی سخنان بی اساس و غیرمنطقی گفتن . جوابهای بی سروته به تقاضای حقه ٔ کسی دادن . انکار وام خود کردن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
|| قطعه ای است ضربی که سابقاً در مقدمه ٔ ماهور نواخته می شد. (فرهنگ فارسی معین ذیل کراوغلی ).
