کونسته

کونسته . [ ن َ ت َ / ت ِ ] (اِ مرکب ) (از: کون + استه ). استخوان کون . (فرهنگ فارسی معین ). || جفته و سرین وکفل آدمی را گویند. (برهان ). کونه . سرین را گویند وقیل طرف سرین و این لغت مستعمل و معروف بین الناس است . (آنندراج ) (انجمن آرا). کفل . کپل . عجز. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). سرین و جفته و کفل آدمی و اسب . (ناظم الاطباء) : و چون بکوبند و اندر زیت آغارند ... چون بر کونسته طلا کنند عرق النسا را سود کند. (الابنیه عن حقایق الادویه ، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و عرق النساء را منفعت کند چون بر کونسته ضماد کنند. (الابنیه عن حقایق الادویه ، یادداشت ایضاً).
چون که کونسته ناگهان بجهد
مژده ٔ دولت و مراد دهد.

(ناظم رساله ٔ اختلاجات از آنندراج ).

القطاة؛ کونسته ٔ اسب . (السامی فی الاسامی ، یادداشت ایضاً). الأبزخ ؛ آن اسب که کونسته ٔ وی فرونشسته باشد. (مهذب الاسماء، یادداشت ایضاً). التعجز؛ بر کونسته ٔستور نشستن . (زوزنی ، یادداشت ایضاً). بوص ؛ کونسته ٔ مردم . (مهذب الاسماء، یادداشت ایضاً).