کو
لغتنامه دهخدا
کو. (اِ) راه فراخ و بزرگ را گویند که شاهراه باشد. (برهان ). شاهراه . (ناظم الاطباء). || کوی . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). مخفف کوی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). محله . (غیاث ) :
آن سگی در کو گدایی کور دید
حمله می آورد و دلقش می درید.
دگر روز شد گرد هر کو دوان
عسل بر سر و سرکه بر ابروان .
- کوبه کو ؛ محله به محله . کوی به کوی . (فرهنگ فارسی معین ) :
وقت خشم و وقت شهوت مرد کو
طالب مردی دوانم کو به کو.
وقت اندیشه دل او رزم جو
وقت ضربت می گریزد کو به کو.
ای بگشته زین طلب تو کو به کو
چند گویی آن گلستان کو و کو.
سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو
گر به سگی قائمی جیفه ٔ دنیا طلب .
|| راه کوچک و تنگ . (برهان ) (ناظم الاطباء). کوچه . (غیاث ) :
نیزه بازی اندرین کوهای تنگ
نیزه بازان را همی آرد به ننگ .
|| چارراه . || بازارجای . || میدان . (ناظم الاطباء).
آن سگی در کو گدایی کور دید
حمله می آورد و دلقش می درید.
مولوی .
دگر روز شد گرد هر کو دوان
عسل بر سر و سرکه بر ابروان .
سعدی .
- کوبه کو ؛ محله به محله . کوی به کوی . (فرهنگ فارسی معین ) :
وقت خشم و وقت شهوت مرد کو
طالب مردی دوانم کو به کو.
مولوی .
وقت اندیشه دل او رزم جو
وقت ضربت می گریزد کو به کو.
مولوی .
ای بگشته زین طلب تو کو به کو
چند گویی آن گلستان کو و کو.
مولوی .
سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو
گر به سگی قائمی جیفه ٔ دنیا طلب .
وحشی (از فرهنگ فارسی معین ).
|| راه کوچک و تنگ . (برهان ) (ناظم الاطباء). کوچه . (غیاث ) :
نیزه بازی اندرین کوهای تنگ
نیزه بازان را همی آرد به ننگ .
مولوی .
|| چارراه . || بازارجای . || میدان . (ناظم الاطباء).