کیاده

کیاده . [ دَ / دِ ] (ص ) رسوا . (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 509) (از برهان ) (آنندراج ) (از فرهنگ رشیدی ). رسوا و معیوب و بدنام و بی آبرو. (ناظم الاطباء) :
کاری که بسازید به دستان و به نیرنگ
چونانکه کیاده شود این قاضیک ما.

نجیبی (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 509).

|| (اِ) رسوایی . بدنامی . (ناظم الاطباء) :
ای سعد سپهر دین کجایی
کآثار سعادتت نهان است
بازم ز زمانه کم گرفتی
وین هم ز کیاده ٔ زمان است
این عادت قلّت مبالات
آیین کدام دوستان است ؟

انوری (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

|| (پسوند) مزید مؤخر امکنه : حسن کیاده . روزکیاده . لعل کیاده . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).