کیمخت گر
لغت‌نامه دهخدا
کیمخت گر. [ م ُ گ َ ] (ص مرکب ) آنکه کیمخت سازد. آنکه کیمخت به عمل آورد :
بگفت ای کور سوزنگر مرا در کار کن آخر
که از جور تو افتاده ست با کیمخت گر کارم .
سوزنگری بمانم کیمخت گر شوم
خر لنگ شد بمرد و خر مرده به که لنگ .
دلبر کیمخت گر کز سیم اندامش بود
سوختم تا چند با من وعده ٔ خامَش بود؟
بگفت ای کور سوزنگر مرا در کار کن آخر
که از جور تو افتاده ست با کیمخت گر کارم .
سوزنی .
سوزنگری بمانم کیمخت گر شوم
خر لنگ شد بمرد و خر مرده به که لنگ .
سوزنی .
دلبر کیمخت گر کز سیم اندامش بود
سوختم تا چند با من وعده ٔ خامَش بود؟
سیفی (از آنندراج ).
