کین آختن
لغتنامه دهخدا
کین آختن . [ ت َ ] (مص مرکب ) کین کشیدن . کینه کشیدن . انتقام گرفتن :
دگر اسب شبدیز کز تاختن
نماندی به هنگام کین آختن .
همی برد بر هر سویی تاختن
بدان تاختن بود کین آختن .
یلانی که شان پیشه کین آختن
شبانروز خو کرده بر تاختن .
دگر اسب شبدیز کز تاختن
نماندی به هنگام کین آختن .
فردوسی .
همی برد بر هر سویی تاختن
بدان تاختن بود کین آختن .
فردوسی .
یلانی که شان پیشه کین آختن
شبانروز خو کرده بر تاختن .
اسدی .