گاه و بیگاه

گاه و بیگاه . [ هَُ ] (ق مرکب ) وقت و بیوقت . گاه و بیگه . پیوسته . دایم . همواره :
جز راست مگوی گاه و بیگاه
تا حاجت نایدت به سوکند.

ناصرخسرو.

براینسان بود یک هفته شهنشاه
بشادی و برامش گاه و بیگاه .

(ویس و رامین ).

من ز خدمت دمی نیاسودم
گاه و بیگاه در سفر بودم .

سعدی (گلستان ).

حافظ چه نالی گر وصل خواهی
خون بایدت خورد در گاه و بیگاه .

حافظ.

|| هیچ . اصلاً (در جمله ٔ منفی ). گاه و بیگه . رجوع به گاه شود.