گرازان
لغت‌نامه دهخدا
گرازان . [ گ ُ ] (نف ، ق ) جلوه کنان و خرامان . (برهان ). در حال گرازیدن . رفتنی به تبختر : چون برفتی چنان به نیرو رفتی [ پیغمبر صلوات اﷲ علیه ] که گفتی پای از سنگ برمیگیرد و چنان رفتی که گفتی از فرازی به نشیب همی آید و چنان گرازان رفتی بکش و کندآوری . (ترجمه ٔ تاریخ طبری بلعمی ).
بگشتند گردلب جویبار
گرازان و تازان ز بهر شکار.
برفتند هر دو گرازان ز جای
نهادند سر سوی پرده سرای .
خجسته خواجه ٔ والا در آن زیبا نگارستان
گرازان روی سنبل ها و تازان زیر عرعرها.
بعد از زمانی چون مستبشری و مستظهری گرازان و تازان و حلقه کنان به همان موضع فرودآمد. (راحة الصدور راوندی ).
ز خیمه برون آمده خوبرویان
گرازان چو طاووس گرد مشارب .
بگشتند گردلب جویبار
گرازان و تازان ز بهر شکار.
فردوسی .
برفتند هر دو گرازان ز جای
نهادند سر سوی پرده سرای .
فردوسی .
خجسته خواجه ٔ والا در آن زیبا نگارستان
گرازان روی سنبل ها و تازان زیر عرعرها.
منوچهری .
بعد از زمانی چون مستبشری و مستظهری گرازان و تازان و حلقه کنان به همان موضع فرودآمد. (راحة الصدور راوندی ).
ز خیمه برون آمده خوبرویان
گرازان چو طاووس گرد مشارب .
(منسوب به برهانی ).
