گران پشت
لغتنامه دهخدا
گران پشت . [ گ ِ پ ُ ] (ص مرکب ) کنایه از مردم قوی پشت و بارکش و حمال . (برهان ) (آنندراج ). کنایه از بارکش قوی پشت است . (انجمن آرا). || متکبر و خودبین و کاهل :
نیاید آدمی از هر گران پشت
نباشد اسب پالانی هنرور.
نیاید آدمی از هر گران پشت
نباشد اسب پالانی هنرور.
؟ (از شعوری ج 2 ص 308).