گردن زدن

گردن زدن . [ گ َ دَ زَ دَ ] (مص مرکب ) گردن بریدن . کشتن . سر جدا کردن . سَبت . (دهار) (منتهی الارب ) :
بفرمود تا هرکه را یافتند
به گردن زدن تیز بشتافتند.

فردوسی .

بدین بد کنون گردن من بزن
بینداز در پیش این انجمن .

فردوسی .

شمشیر برکشد و... گردن بزند. (تاریخ بیهقی ). بزرگان طنز فرانستانند و بر آن گردن زنند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 392). اگر پس از این ، در پیش من جز در حدیث عرض سخن گویی ، گویم گردنت بزنند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 326).
پیش چشمش مرغ را کشتن که یارستی که او
گر بدیدی شمع در گردن زدن بگریستی .

خاقانی .

ظلم صریح خاصگیان را تن زدن است و عامیان را گردن زدن . (مجالس سعدی ).
دزد از قفای شحنه چه فریاد میکند
کو گردنش نمیزند الا جفای خویش .

سعدی (طیبات ).

بزاری به شمشیرزن گفت زن
مرا نیز با جمله گردن بزن .

سعدی (بوستان ).

پادشا گو خون بریز و شحنه گو گردن بزن
بهر جانی ترک جانان مذهب احباب نیست .

امیرخسرو.