گردن افراخته
لغتنامه دهخدا
گردن افراخته . [ گ َ دَ اَ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) گردن کشیده . سربلند :
بر قیصر آمد سپه تاخته
به پیروزی و گردن افراخته .
چون گردنت افراخته وآن عاجز مسکین
بنهاده ز اندوه ، زنخ بر سر زانوش .
|| به مجاز، بالیده . نموکرده . رشدکرده :
کدویی است او گردن افراخته
ز ساق گیایی رسن ساخته .
بر قیصر آمد سپه تاخته
به پیروزی و گردن افراخته .
فردوسی .
چون گردنت افراخته وآن عاجز مسکین
بنهاده ز اندوه ، زنخ بر سر زانوش .
ناصرخسرو.
|| به مجاز، بالیده . نموکرده . رشدکرده :
کدویی است او گردن افراخته
ز ساق گیایی رسن ساخته .
نظامی .