گرم گوی
لغت‌نامه دهخدا
گرم گوی . [ گ َ ] (نف مرکب ) گوینده ٔ سخنان نرم و ملایم . آنکه سخنی دلفریب گوید. گوینده ٔ سخنان شیوا و دلچسب . ملیح :
چو کافور موی و چو گلبرگ روی
دلش رزمجوی و زبان گرم گوی .
چو کافور گرد گل سرخ موی
زبان گرم گوی و دل آزرم جوی .
چو کافور موی و چو گلبرگ روی
دلش رزمجوی و زبان گرم گوی .
فردوسی .
چو کافور گرد گل سرخ موی
زبان گرم گوی و دل آزرم جوی .
فردوسی .
