گره گشای
لغت‌نامه دهخدا
گره گشای . [ گ ِ رِه ْ گ ُ ] (نف مرکب ) گره گشاینده . گره گشا :
در در آن رشته سرگرای بود
که کلیدش گره گشای بود.
تیغ او در مفاصل عدو چون قضا گره گشای . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).
چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن
که عهد بر سر زلف گره گشای تو بست .
در در آن رشته سرگرای بود
که کلیدش گره گشای بود.
نظامی .
تیغ او در مفاصل عدو چون قضا گره گشای . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ).
چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن
که عهد بر سر زلف گره گشای تو بست .
حافظ.
