گرو
لغت‌نامه دهخدا
گرو. [ گ َرْوْ ] (ص ) دندانی که درون آن خالی باشد. دندان پوسیده . (شعوری ج 2 ورق 303) :
سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع
سزد که اوفکند طمع پیر دندان گرو.
به کار خصم فروبرد کین او دندان
چنانکه کرد برون از دهانش یکسره گرو.
شعوری در ذیل حرف گاف آورده ولی اصل و صحیح آن کرو است . رجوع به کرو شود.
سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع
سزد که اوفکند طمع پیر دندان گرو.
کسائی (از شعوری ایضاً).
به کار خصم فروبرد کین او دندان
چنانکه کرد برون از دهانش یکسره گرو.
شمس فخری (از شعوری ایضاً).
شعوری در ذیل حرف گاف آورده ولی اصل و صحیح آن کرو است . رجوع به کرو شود.
