گلابگر
لغت‌نامه دهخدا
گلابگر. [ گ ُ گ َ ] (ص مرکب ) گلاب گیرنده . گلاب کش :
گل گفت به از لقای من رویی نیست
چندین ستم گلابگر باری چیست
بلبل به زبان حال با او گفتا
یک روز که خندید که سالی نگریست .
و رجوع به گلابگیر شود.
گل گفت به از لقای من رویی نیست
چندین ستم گلابگر باری چیست
بلبل به زبان حال با او گفتا
یک روز که خندید که سالی نگریست .
خیام .
و رجوع به گلابگیر شود.
