گلستان
لغت‌نامه دهخدا
گلستان . [ گ ُ ل َ / گ ُ س ِ / گ ُ ل ِ ] (اِ مرکب ) (از: گل + ستان ، پسوند مکان ). گلستو. آنجا که گل بسیار باشد.(حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). محل روییدن گل . جایی که گل روید. محل دمیدن گل و سبزه . گلزار :
تهمتن ببردش به زابلستان
نشستنگهی ساخت در گلستان .
نه همی بازشناسند عبیر از سرگین
نه گلستان بشناسند ز آبستنگاه .
گلستان بهرمان دارد همانا شیرخوارستی
لباس کودکان شیرخواره بهرمانستی .
زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی
تا کم شده ست آفت سرما ز گلستان .
گیاهی چند خود روید به بستان
دهندش آب در سایه ی گلستان .
شاه چو دل برکند ز بزم گلستان
آسان آرد به چنگ مملکت آسان .
ابوحنیفه ٔ اسکافی (از تاریخ بیهقی چ فیاض ص 635).
یکی فرخنده گل بودی که اکنون
همی فردوس شاید گلستانت .
آب را چون مدد بود هم از آب
گلستان گردد آنچه بود خراب .
ناهید سزد هزاردستان
کایوان تو گلستان ببینم .
قصرش گلستان ارم صدرش دبستان کرم
در هر شبستان از نعم بستان نو پرداخته .
ز نرگس وز بنفشه صحن خرگاه
گلستانی نهاده در نظرگاه .
خال مشکین بر گلستان میزنی
دل همی سوزی و بر جان میزنی .
این عجب بلبل که بگشاید دهان
تا خورد او خار را با گلستان .
گر شاهد است سبزه بر اطراف گلستان
بر عارضین شاهد گلروی خوشتر است .
در گلستان ارم دوش چو از لطف صبا
زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت .
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش .
تهمتن ببردش به زابلستان
نشستنگهی ساخت در گلستان .
فردوسی .
نه همی بازشناسند عبیر از سرگین
نه گلستان بشناسند ز آبستنگاه .
قریع الدهر.
گلستان بهرمان دارد همانا شیرخوارستی
لباس کودکان شیرخواره بهرمانستی .
فرخی .
زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی
تا کم شده ست آفت سرما ز گلستان .
منوچهری .
گیاهی چند خود روید به بستان
دهندش آب در سایه ی گلستان .
(ویس و رامین ).
شاه چو دل برکند ز بزم گلستان
آسان آرد به چنگ مملکت آسان .
ابوحنیفه ٔ اسکافی (از تاریخ بیهقی چ فیاض ص 635).
یکی فرخنده گل بودی که اکنون
همی فردوس شاید گلستانت .
ناصرخسرو.
آب را چون مدد بود هم از آب
گلستان گردد آنچه بود خراب .
سنایی .
ناهید سزد هزاردستان
کایوان تو گلستان ببینم .
خاقانی .
قصرش گلستان ارم صدرش دبستان کرم
در هر شبستان از نعم بستان نو پرداخته .
خاقانی .
ز نرگس وز بنفشه صحن خرگاه
گلستانی نهاده در نظرگاه .
نظامی .
خال مشکین بر گلستان میزنی
دل همی سوزی و بر جان میزنی .
عطار.
این عجب بلبل که بگشاید دهان
تا خورد او خار را با گلستان .
مولوی .
گر شاهد است سبزه بر اطراف گلستان
بر عارضین شاهد گلروی خوشتر است .
سعدی (بدایع).
در گلستان ارم دوش چو از لطف صبا
زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت .
حافظ.
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش .
حافظ.
