گلغوندهلغتنامه دهخداگلغونده . [ گ ُ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) گل غنده . (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). به معنی گلغنده است که پنبه ٔ گلوله کرده باشد بجهت رشتن . || کنایه از مردم سست و فربه و کاهل باشد. (برهان ). رجوع به گلغنده شود.
