گلچهر
لغت‌نامه دهخدا
گلچهر. [ گ ُ چ ِ ] (ص مرکب ) آنکه چهره ٔ او در طراوات و لطافت به گل ماند :
به نیم شب اگرت آفتاب می باید
ز روی دختر گلچهر رز نقاب انداز.
|| از اسمای محبوب است . (آنندراج ).
به نیم شب اگرت آفتاب می باید
ز روی دختر گلچهر رز نقاب انداز.
حافظ.
|| از اسمای محبوب است . (آنندراج ).
