گمرهی

گمرهی . [ گ ُ رَ ] (حامص مرکب ) گمراهی . بی راهی . گم کردگی راه . غی . ضلالت . غوایت :
زده سر ز آیین و دین بهی
رسیده به دل کژی و گمرهی .

فردوسی .

تا زنده ای زی گمرهی
سازنده ای با ناسزا.

ناصرخسرو.

لاجرم ار گمرهی دلیل تو گشته ست
روز و شب از گمرهی به رنج و بلایی .

ناصرخسرو.

شد ز ماهان شریک ناپیدا
ماند ماهان ز گمرهی شیدا.

نظامی .

ای تو در اطباق قدرت منتهی
منتهی ما در کمی ّ و گمرهی .

مولوی .

آنچنان خوش کس رود در مکرهی
کس چنان رقصان رود در گمرهی .

مولوی .