گمره
لغت‌نامه دهخدا
گمره .[ گ ُ رَه ْ ] (ص مرکب ) مخفف گمراه . گم کرده راه . سرگشته . آواره . بی راه . ضال . (ناظم الاطباء) :
چنان تافته برگشتم از غمان
چنان گمره برگشتم از نهیب .
یکی گمره بخت برگشته ام
ز گم کردن راه سرگشته ام .
ای گمره خیره چون گرفتی
گمراه تری دلیل و رهبر.
گمرهانی که کشیدند سر از طاعت او
سر تیغش همه را بی سر و بی سامان کرد.
با همه خلق جهان گرچه از آن
بیشتر گمره و کمتر برهند.
رجوع به گمراه شود.
چنان تافته برگشتم از غمان
چنان گمره برگشتم از نهیب .
عماره .
یکی گمره بخت برگشته ام
ز گم کردن راه سرگشته ام .
فردوسی .
ای گمره خیره چون گرفتی
گمراه تری دلیل و رهبر.
ناصرخسرو.
گمرهانی که کشیدند سر از طاعت او
سر تیغش همه را بی سر و بی سامان کرد.
امیرمعزی .
با همه خلق جهان گرچه از آن
بیشتر گمره و کمتر برهند.
سنایی .
رجوع به گمراه شود.
