گپ

گپ . [ گ ُ ] (اِ) اندرون رخ بود. عبداﷲ عارض گوید :
روان گشته دائم دو چیز از جهان شد
ز دو چشم کوری ز دو گپ لالی .

(فرهنگ اسدی ص 28).