گی

گی . (اِ) گه و گوه . غایط. سرگین در لهجه ٔ طبرستان و گیلک و الوار. (آنندراج ) (انجمن آرا). در مازندران و خراسان و لری به جای لفظ گه به معنی فضله استعمال شود. (فرهنگ نظام ) :
کس چو آن را بعرض کیر رساند
کیر گفتا که خایه گی مخره .

(از آنندراج ).

در خراسان بویژه در سبزوار این لهجه ٔ محلی متداول است . || (پسوند) هرگاه کلمه ای به هاء مختفی یا غیرملفوظ ختم گردد و یای نسبت به آخر آن بیفزایند به جای هاء، گاف آورند و کلمه روی هم رفته معنی حاصل مصدری دهد آنگاه «گی » به صورت مزید مؤخری بدینسان درآید : آزادگی . آزردگی . آمادگی . آگندگی . بافندگی . بخشودگی . بردگی . بندگی . بیچارگی . بی دایگی . بیگانگی . بی مایگی . تابندگی .تیرگی . خانگی . خوانندگی . خواهندگی . خیمگی . دیوانگی .ریسندگی . سرپنجگی و جز اینها. رجوع به هر یک از کلمه های مذکور و «ی » حاصل مصدری شود.