گیتی فروز

گیتی فروز. [ ف ُ ] (نف مرکب ) آنچه جهان را روشن و فروزنده کند. عالمتاب و روشن کننده ٔ عالم . (ناظم الاطباء) :
چو برگشت خورشید گیتی فروز
بیامد دمان تا به کوه اسپروز.

فردوسی .

چو روز دگر صبح گیتی فروز
به پیروزی آورد شب را به روز.

نظامی .

نور گیتی فروز چشمه ٔ هور
زشت باشد به چشم موشک کور.

سعدی .

به شب گفتی آن جرم گیتی فروز
دری بوده از روشنایی به روز.

سعدی .

|| کنایه از پادشاه باشد :
وزیر جهاندار گیتی فروز
وزیر هنرپرور رای زن .

فرخی .

نشسته جهاندار گیتی فروز
به فیروزی آورده شب را به روز.

نظامی .

|| (اِ مرکب ) کنایه از آفتاب و خورشید و خور و مهر باشد :
چو پیراهن زرد پوشید روز
سوی باختر گشت گیتی فروز.

فردوسی .

گر ازابر دیدار گیتی فروز
بپوشد نماند نهان نور روز.

اسدی .

ز گردون و از گشت گیتی فروز
بدین راز چندی بپیمود روز.

اسدی .

چو از نیمه خم یافت بالای روز
به خاور شتابید گیتی فروز.

اسدی .