دامن آلوده
لغت‌نامه دهخدا
دامن آلوده . [ م َ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) که دامن آلوده دارد. که دامنش بچیزی چون خون یا پلیدی و نظایر آن آغشته شده . || تردامن . فاسق . فاجر. آلوده دامن . دامن آلود. دامن سیاه . مقابل خشک دامن و پاکدامن :
دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید
بسخن گفتن زیباش بدان به نشوند.
چرا دامن آلوده را حد زنم
چو خود را شناسم که تردامنم .
یکی زجر کردش که تبت یداک
مرو دامن آلوده در جای پاک .
دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید
بسخن گفتن زیباش بدان به نشوند.
سعدی .
چرا دامن آلوده را حد زنم
چو خود را شناسم که تردامنم .
سعدی .
یکی زجر کردش که تبت یداک
مرو دامن آلوده در جای پاک .
سعدی .
