استدلال از راه نسبیّت ادراک

نوعی استدلال معرفتی که بنا بر آن، بسته به شرایط شخص ادراک‌کننده، بودِ واقعی اشیا متفاوت با نمود ادراکی آنهاست؛ این نوع استدلال را عقل‌گرایان دلیلی بر اعتمادناپذیری تجربة حسی و تفاوت وجودشناختی میان واقعیت و پدیدار می‌دانند و تجربه‌گرایان از آن نتیجه می‌گیرند که ویژگی‌هایی که از اشیا درک می‌کنیم داده‌های حسی هستند و نه خصوصیات اشیای مادی