نظریة مکان‌مرکزی

نظریه‌ای در زمینة شکل‌گیری مکان‌های استقراری بر مبنای منابع طبیعی و راه‌های ارتباطی و تشکل‌های جمعیتی که براساس آن برخی از آنها به‌صورت مکان مرکزی درمی‌آیند و بقیه نقش اقماری پیدا می‌کنند