اچمی

اَچُمی از گویش های به جامانده از زبان فارسی پهلوی، مربوط به دورۀ ساسانیان و پیش از آن، و یکی از هفت ریشۀ اصلی زبان فارسی کنونی است. بیشتر ساکنان جنوبی استان فارس و غرب هرمزگان شامل شهرستان های بستک، اوز، گراش، خنج، جناح، روستای بلغان، قسمت هایی از بندرلنگه، گاوبندی (پارسیان)، بندر خمیر، بردستان و... به این گویش صحبت می کنند که لهجۀ گراش، بنا بر شواهدی، بکرتر و به زبان های باستانی نزدیک تر است. اچمی از گویش های فارسی تبار یعنی متعلق به شاخۀ جنوب غربی گویش های ایرانی است. گویش اچمی لهجه های بسیار فراوانی را در بر می گیرد. کلماتی از زبان های هندی، انگلیسی، پرتغالی و عربی نیز به این لهجه ها وارد شده اند که البته تعداد آن ها زیاد نیست. کلمۀ اچم به معنای «برویم، بروم، می روم» است.