درع

مطابق نقل تاریخ نویسان دختران عرب وقتی به سنّ بلوغ می رسیدند به دارالندوه، که توسط قصی بن کلاب ساخته شده بود، می رفتند و در آن جا پارچه ای که با خود برده بودند را به صورت "درع" (که یک پیراهن کاملاً ابتدایی، نادوخته، و ویژه ی زنان بالغ بود) در می آوردند، آن را بر تن می کردند و در واقع از برهنگیِ دوران پیش از بلوغ رسماً خارج می شدند. و ما تدرع جاریة اذا بلغت أن تدرع من ...»:ابن هشام این رسم را چنین بیان می کند قریش الا فی داره [دار قصی بن کلاب، دارالندوه]، یشق علیها فیها درعها ثم تدرعه ثم ینطلق بها الی أهلها آیا دختران نابالغ که فاقد پیراهن موصوف بودند، هیچ چیز دیگری تا قبل از بلوغ بر اندام شان نبود و یا پوشاک محدود و مختصری داشته اند؟ گویا آنان و برخی پسران از پارچه ای برای استتار دامن و پایین تنه استفاده می کردند و چه بسا برخیشان حتی چنین نبودند زیرا تقیدی به حجاب برای آنان وجود نداشت. روشن است اگر تنگناهای مالی اجازه می داد لباس بیشتری می پوشیدند ولی وقتی هوا گرم و آفتابی بود به بازیهای کودکانه می پرداختند بی آن که بعضاً جامه ای بر اندام شان باشد چرا که لباسِ نادوخته دست وپاگیر بود و مانع جنب و جوش کودکانه می شد.پوشاندن فقط عورتین در عربستان ، یک قرن بعد از پیامبر نیز معمول بوده . و حجاب از نظر پیامبر فقط پوشاندن عورت در زن و مرد ، مورد توجه بوده نه مانند امروز که فقها متداول کرده اند . به کتاب حجاب شرعی در زمان پیامبر، اثر امیرترکاشوند مراجعه شود جواد علی به نقل در همان کتاب گوید تهیة لباس برای شان ساده نبود زیرا لباس نسبت به وضع اقتصادیشان گران قیمت بود. به همین دلیل پیکر خود را با لباس های کهنه و پوسیده و با هر آن چه که جسم را بپوشاند قدورد أن العرب تلبس لکل حالة لبوسها. و ینطبق ذلک علی السراة و »:مستتر می کردند ذوی الیسار و الثراء بالطبع، أما سواد الناس فلم یکن من السهل علیهم الحصول علی اللباس. إذ کان غالباً مرتفع الثمن بالنسبة لأوضاعهم الاقتصادیة. فکانوا یسترون أجسامهم .38« بأسمال بالیة و بکل ما یمکن أن یستر الجسم به به خاطر رواج همین لباس های کهنه و پوسیده (در کنار سایر معضلات) بود که ه حکم نماز خواندن در این گونه جامه ها را مطرح شد فقهای قرون اول بحث جالبی دراین باره کردند و حداکثر مقداری که در اثر پارگی و شکافهای لباس، از "عین عورة" و از "سایر قسمت های حساس زنان"، پیدا بودنش بلااشکال بود را اعلام می کردند. در این راستا قاضی ابویوسف (برخلاف اکثریت که تا ی کسوم یا ی کچهارم را مجاز می دانستند) نمایان بودنِ نیمی از "ران، شکم و دیگر جاهای حساس" زنان را موجب باطل شدن نماز ندانسته است هرچند در مورد "عین عورة و شرمگاه" محدودیت بیشتری را لحاظ 37 - مسند احمد ج 4 ص 358 + صحیح مسلم بشرح النووی ج 7 ص 102 38 - تاریخ العرب قبل الاسلام ج 5 ص 47