دقیقه

دق-یق-ه یا دقیقه (دگ یا دق یک گاه) از آنجائیکه اکثر آوا ها بر گرفته از آوا های طبیعی و پیرامونی است، حروف یا علائم آوایی نیز با همان مفهوم در گفت و شنود بکار گرفته می شده است. آوای «د» از صدای سم شنیده می شده و ضربه زدن به شیئی که این آوا را داشته مانند قلم و چکش در سنگتراشی. «دگ/دق-یگ-گاه» می تواند مفهوم حفره کوچک را داشته باشد. واژه دقیقه در غزلهای حافظ ، مفهوم حفرۀ کوچک یا پیمانۀ کوچک را می دهد, معیار عطاران جهت پیمایش دارو.