ری را

ری را به معنی زن می باشد. || مطابق یک افسانه قدیمی در شمال بانویی است که باعث زیبایی جنگل های مازندران می شود. || نوعی باران در شمال است. || نام قدیمی شهر بابل بوده است. || ری‌ را، در زبان‌ مازندرانی‌ به‌ معنای‌ "هان!" ، "آگاه‌ باش!" ، "بیدار باش!" و "هشدار!" است. || این‌ کلمه‌ در بازی‌ سنتی‌ و محلی‌ و کودکانه‌ مترادف‌ "بپا و هوشیار باش" به‌ کار می‌رود. || نام‌ پرنده‌ای کوچک تر از گنجشک‌. || از نظر مضمون:«فلکی» با اشاره به اینکه شب، «مضمون» بسیاری از شعرهای نیماست، شب «ری‌را» رابه گونه دیگری می‌بیند:در «ری‌را» شب یک «صدا» است که در «محور شعر قرارمی‌گیرد». این صدا از شب بر می‌خیزد و «شعر را می چرخاند». مفسر «ری‌را»، سپس با استناد به نظریات «یونگ» («ضمیر ناخودآگاه مشترک» و «صورت ازلی») و نیز آرای «پایه‌گذاران نقدادبی پایه اسطوره‌ها» نتیجه می‌گیرد که این صدا- این «ری‌را» می‌تواند یک «صدای اسطوره‌ای» باشد. صدایی از درون«روان جمعی آدمی»- او می‌گوید:«این صداگویی صدای درونی شاعر است که از اعماق هستی برمی‌آید... گویی این صدا جمع ناله‌های کل بشریت است که درشبی تیره به شاعری می‌رسد که خود از رنج های گذرنده درآن می‌نالد...» نیما، شعر پراز رمز و راز خود، «ری‌را» را چنین پایان می‌دهد:«ری‌را... ری‌را... دارد هوا که بخواند در این شب سیاه او نیست با با خودش، او رفته با صدایش اما خواندن نمی‌تواند!...» شکر کامل «ری را» نیما یوشیج:ری را... صدا می آید امشب از پشت کاچ که بندآب برق سیاه تابش تصویری از خراب در چشم می کشاند گویا کسی ست که می خواند... اما صدای آدمی این نیست با نظم هوش ربایی من آوازهای آدمیان را شنیده ام در گردش شبانی سنگین ز اندوههای من سنگین تر و آوازهای آدمیان را یکسر من دارم از بر. یک شب درون قایق دلتنگ خواندند آن چنان که من هنوز هیبت دریا را در خواب می بینم. ری را... ری را... دارد هوا که بخواند در این شب سیا -او نیست با خودش او رفته با صدایش- اما خواندن نمی تواند. || سید علی صالحی پایه گذار «جنبش شعر گفتار» نیز در اشعار بسیاری از خود «ری را» را مخاطب قرار داده است.

در افسانه های کهن ایرانی ری را به زنی گفته میشود که سرسبزی را به جنگل های مازندران میدهد, در گویش مازندرانی به معنی آگاه باش و هوشیار باش, نیز معنی میشود زن هوشیار