احلوفةلغتنامه دهخدااحلوفة. [ اُ ف َ ] (ع اِ) سخن که بدان کسی را در سوگندافکنند. (منتهی الارب ). و الاحلوفة افعولة من الحلف .
احلافیلغتنامه دهخدااحلافی . [ اَ فی ی ] (اِخ ) عمربن الخطّاب ، بدانجهت که از قبیله ٔ عدی است و عدی از آن شش قبیله ٔ قریش است که آنها را احلاف گفتندی . (منتهی الارب ).