لغتنامه دهخدا
اواه . [ اَوْ وا ] (ع ص ) بسیارآوه کننده از ترس خدای . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ، ترتیب عادل ). آنکه آه بسیار کند. (از مهذب الاسماء). دعاخواننده بزاری و مؤمن و نرم دل و آه کننده و کسی که بزبان حاجت ندارد و هرچه کند بدل کند. (از آنندراج ) (غیاث اللغات ). مرد با یقین و نرم دل و