لغتنامه دهخدا
تاوتک . [ وُ ت َ ] (اِ مرکب ) «تا» + «تک » (ترکیب دوکلمه مترادف ). صاحب برهان و آنندراج آرند: بمعنی دوتا و هر دوتا باشد - انتهی . مضاعف و دوتا و دولا. (ناظم الاطباء). هر دو تنها بود، شاعر گوید : بتک تاو کر بیشتر تاوتک (؟)که باشد که بیتی بود تاو