بدوشگویش خلخالاَسکِستانی: buduš دِروی: bə.duš شالی: bəduš کَجَلی: bu.duš کَرنَقی: buduš کَرینی: buduš کُلوری: bəduš گیلَوانی: bəduš لِردی: bu.duš
بدوشگویش کرمانشاهکلهری: bedu:š/ bu:š گورانی: bedu:š/ bu:š سنجابی: bedu:š/ bu:š کولیایی: bedu:š/ bu:š زنگنهای: bedu:š/ bu:š جلالوندی: bu:š/ bu:šte: زولهای: bu:š/ bu:šte: کاکاوندی: bu:š/ bu:šte: هوزمانوندی: bu:š/ bu:šte:
بیدوشلغتنامه دهخدابیدوش . [ وَ ] (ص مرکب ) (از: بید + وش ) مانند بید. برسان بید. بیدمانند. || لرزان . لرزنده مانند برگهای بید که به اندک بادی میلرزد. (ناظم الاطباء).
بدپوزلغتنامه دهخدابدپوز. [ ب َ ] (اِ) پیرامون دهان از طرف بیرون . (از برهان قاطع). پیرامون دهان . (ناظم الاطباء). پتفوز. (حاشیه ٔ برهان چ معین ) : عاریت داده پدر سبلت و ریش و بدپوزبه بخارا شده هنگام صبی علم آموز. سوزنی (از فرهنگ شعوری ج <sp
بدوزگویش اصفهانی تکیه ای: vedarz طاری: vâdarz طامه ای: vedarz طرقی: vâdarz کشه ای: vâdarz نطنزی: vâdarz
بدوزگویش خلخالاَسکِستانی: buduj دِروی: bə.duj شالی: bəduj کَجَلی: bu.duj کَرنَقی: buduj کَرینی: buduj کُلوری: bəduj گیلَوانی: bəduj لِردی: bu.duj
دوش بدوشلغتنامه دهخدادوش بدوش . [ ب ِ ] (ص مرکب ) دوش بادوش . دوشادوش . شانه بشانه . همبر. برابر : چون بگریزی توز عطار چون در دوجهان دوش بدوش تو ام . عطار.همه جا دوش بدوش است مکافات عمل هیچیک را قدمی بر دگری پیشی نیست . <p clas
خانه بدوشلغتنامه دهخداخانه بدوش . [ ن َ / ن ِ ب ِ ] (ص مرکب ) مسافر. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (غیاث اللغات ). || فقیر. بی خانمان . پریشان حال . آواره . (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات ) (آنندراج ). کنایه از مفلس که خانه و اسباب زندگانی نداشته باشد و هر جاکه شب رسد بخ
خانه بدوشیلغتنامه دهخداخانه بدوشی . [ ن َ / ن ِ ب ِ ] (حامص مرکب ) خانه بدوش بودن . حالت خانه بدوش . رجوع به خانه بدوش شود.
دوش بدوشلغتنامه دهخدادوش بدوش . [ ب ِ ] (ص مرکب ) دوش بادوش . دوشادوش . شانه بشانه . همبر. برابر : چون بگریزی توز عطار چون در دوجهان دوش بدوش تو ام . عطار.همه جا دوش بدوش است مکافات عمل هیچیک را قدمی بر دگری پیشی نیست . <p clas
خانه بدوشلغتنامه دهخداخانه بدوش . [ ن َ / ن ِ ب ِ ] (ص مرکب ) مسافر. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (غیاث اللغات ). || فقیر. بی خانمان . پریشان حال . آواره . (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات ) (آنندراج ). کنایه از مفلس که خانه و اسباب زندگانی نداشته باشد و هر جاکه شب رسد بخ