برهمکارلغتنامه دهخدابرهمکار. [ ب َ هََ] (ص مرکب ) تباه کننده ٔ کار. (آنندراج ) : عشق بازان را طرف بسیار پیدا میشودکار اگر عشق است برهمکار پیدا میشود. میرزا صائب (از آنندراج ).صاحب آنندراج در مورد بیت فوق گوید برخی آنرا پُرهمکار دانند