لغتنامه دهخدا
تلغم . [ ت َ ل َغ ْ غ ُ ] (ع مص ) خوشبوی آلودن در ملاغم دهن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || ملاغم جنبانیدن وقت سخن گفتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و مَلاغِم گرداگرد درون دهان . (آنندراج ). قال ابن اعرابی قلت