لغتنامه دهخدا
شراة. [ ش ُ ] (اِخ ) فرقه ای از خوارج . (منتهی الارب ). نامی است که خوارج به خود داده اند. اهل نهروان و آن کسانی باشند که خارج از طاعت امام گمان میکنند که فروخته اند دنیای خود را به آخرت . (از یادداشت مؤلف ). ج ِ شاری .(از ناظم الاطباء). رجوع شود به شاری و خوارج . و ضحی الاس