لکعلغتنامه دهخدالکع. [ل َ ] (ع مص ) گزیدن مار و کژدم . || خوردن . || نوشیدن . || سر زدن بره پستان مادر را در وقت شیر مکیدن . (منتهی الارب ). || سستی کردن . تأخر .
لکعلغتنامه دهخدالکع. [ ل َ ک َ / ل َ ] (ع مص ) چسبیدن چرک بر چیزی و لازم شدن . (منتهی الارب ). شوخ گرفتن بر چیزی . (تاج المصادر). چرک چفسیدن بر اندام . لکد. || لکاعة. ناکس گردیدن . (منتهی الارب ).
لکعلغتنامه دهخدالکع. [ ل ُ ک َ ] (ع ص ، اِ) ناکس . بنده ٔ نفس خوار. || بنده . || گول . || اسب . || آنکه متوجه گفتگو و جز آن نشود. || اسب کره . || خر کره . || کودک خرد. || ریم و چرک . (منتهی الارب ).
لکاعلغتنامه دهخدالکاع . [ ل َ ] (ع ص ) تأنیث لکع. (منتهی الارب ). زن فرومایه . (دهار). || (نعت از لکع) بنده ٔ نفس . لئیم . خوار.
الکعلغتنامه دهخداالکع. [ اَ ک َ ] (ع ص ) مرد ناکس فرومایه . مؤنث آن لَکعاء. (منتهی الارب ) (آنندراج ). لئیم ، و جمع آن لُکع. (از اقرب الموارد).
فسقلغتنامه دهخدافسق . [ ف ُ س َ ] (ع ص ) مرد پیوسته تباهکار بی فرمان ناراست کردار. (منتهی الارب ). دائم الفسق . (اقرب الموارد). یا فُسَق ؛ ای فاسق و این صیغه مانند لُکَع و خُبَث اختصاص به ندا دارد. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ).
خرکرهلغتنامه دهخداخرکره . [خ َ ک ُرْ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) کره خر. جحش . تولب . جحشة. عیر. عَفا. خُداقی ّ. عِهْو. لَکَع. مِسْحَل . عُطعُط. عِفوَة. هنبر. (یادداشت بخط مؤلف ) : تا خرکره بودی آن میره بودی و من از غم تو می میردر
الکعلغتنامه دهخداالکع. [ اَ ک َ ] (ع ص ) مرد ناکس فرومایه . مؤنث آن لَکعاء. (منتهی الارب ) (آنندراج ). لئیم ، و جمع آن لُکع. (از اقرب الموارد).