پویانیدنیلغتنامه دهخداپویانیدنی . [ دَ ] (ص لیاقت ) که توان پویانید. که بپوییدن توان داشت . که توانش بپویه برد.
پویانیدنلغتنامه دهخداپویانیدن . [ دَ ] (مص ) به پویه بردن . اِخباب : اَخب ّ فَرَسه ُ؛ پویانید اسب را. (منتهی الارب ). ایجاف ؛ پویانیدن ستور. ارتاک ؛ پویانیدن شتر. (تاج المصادر).
گویانیدنلغتنامه دهخداگویانیدن . [ دَ ] (مص ) خود رابه گویایی درآوردن : تَمَسلُم ؛ مسلمان گویانیدن . (ازمنتهی الارب ). || تکلف در گویندگی کردن .