باددملغتنامه دهخداباددم . [ دَ ] یا [ دِ دَ ] (ص مرکب ) کنایه از کسی است که خود را پر از باد نخوت و غرور کند و متکبر و متجبر نشیند. (برهان ) (ناظم الاطباء). || بعضی از افاضل به اضافه بمعنی دمه ٔ آهنگران نوشته اند به استناد این بیت حکیم فردوسی : بدانگاه با کیله ٔ باد
باددژملغتنامه دهخداباددژم . [ بادْ، دُ ژَ ] (اِ مرکب ) ناخوشی که بسبب برخورد باد ببدن عارض شود. (ناظم الاطباء) : بود ز باددم حادثه چو نای انبان وجود خصم تو پیوسته پر زباددژم .علی خراسانی (از آنندراج ).
بادودمفرهنگ فارسی عمیدعجب؛ غرور؛ خودنمایی؛ خودستایی: ◻︎ بیاراست آن جنگ را پیلسُم / همیراند چون شیر با بادودم (فردوسی: ۲/۳۹۶).
باددژملغتنامه دهخداباددژم . [ بادْ، دُ ژَ ] (اِ مرکب ) ناخوشی که بسبب برخورد باد ببدن عارض شود. (ناظم الاطباء) : بود ز باددم حادثه چو نای انبان وجود خصم تو پیوسته پر زباددژم .علی خراسانی (از آنندراج ).